Leczenie po urodzeniu

Postępowanie na sali porodowej

Po porodzie, personel pielęgniarsko-lekarski błyskawicznie dokonuje oględzin – oceny wg skali Apgar oraz pomiarów ciała noworodka. Maluch, jeszcze na sali porodowej zostaje zaintubowany i wentylowany mechanicznie.[12] Poród, pierwszy oddech i dotyk są dla każdego noworodka ogromnym szokiem, a w przypadku malucha z WPP, ten szok destabilizuje oddech. Konieczne jest umieszczenie noworodka w inkubatorze, w którym panują odpowiednie dla niego warunki – temperatura oraz odizolowanie od otoczenia.[12]

Transport – w zależności od miejsca porodu, noworodek w asyście neonatologów zostaje przetransportowany na oddział, który oczekuje przyjęcia pacjenta z WPP. Jeżeli poród odbył się w placówce z oddziałem neonatologii i chirurgii, jest to przewiezienie na inny oddział w obrębie jednego kompleksu. W przypadku porodu w szpitalu położniczym bez zaplecza neonatologicznego, konieczny jest transport wysokospecjalistyczną karetką tzw. „N’’. Wszystkie te działania są szczegółowo zaplanowane przez placówki. Decyzja o transporcie jest podejmowana po ustabilizowaniu noworodka.

Postępowanie na oddziale intensywnej terapii

Po wykonaniu podstawowych czynności przez personel, maluch trafia na oddział intensywnej terapii. W celu potwierdzenia wady, w pierwszej dobie wykonuje się RTG klatki piersiowej – uwidocznione jest przemieszczenie narządów, oraz badanie echokardiograficzne – ocena rozwoju płuc.

• Monitorowanie funkcji życiowych i wspomaganie oddychania

Dla dziecka z wrodzoną przepukliną przeponową pierwszy oddech oraz każdy następny stanowią olbrzymi wysiłek. Zapewnienie prawidłowej wymiany gazowej i ograniczenie tego wysiłku jest po porodzie priorytetem. Dla każdego rodzica, widok własnego dziecka, podłączonego do ogromnej ilości urządzeń może być traumą. Jednak, te wszystkie maszyny i rurki mają swoje konkretne zadania, przede wszystkim ratują życie.

Poniżej opisane są metody wspomagające oddychanie, które mają zastosowanie we  WPP.

• Intubacja dotchawicza z wentylacją mechaniczną – to standardowa procedura przy WPP, dodatkowo włącza się wziewnie tlenek azotu.[12] Liczne badania wskazują na szkodliwość  stosowania długotrwałej wentylacji mechanicznej.[13,14] Zaleca się zatem stosowanie CPAP lub NIPPV, w celu uniknięcia lub skrócenia czasu mechanicznej wentylacji przez rurkę intubacyjną.[12]
• CPAP (Continuous possitive airway pressure) – urządzenie zapewniające stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych. Jego zadaniem jest zapobieżenie zapadaniu się pęcherzyków płucnych w czasie wydychania powietrza. Jest to etap przejściowy między respiratorem a przejściem na własny oddech.
• NCPAP (n-nose Continuous possitive airway pressure) – urządzenie zapewniające stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych metodą donosową. Pełni tę samą rolę, co CPAP.  Stosowane są dwa rodzaje NCPAP:

Bąbelkowy – stałoprzepływowy, wymaga wysiłku oddechowego noworodka.

Infant Flow – zmiennoprzepływowy, w którym specjalny generator pełni rolę przełącznika, uruchamiającego strumień napływających gazów oddechowych zgodnie z fazą oddechową wytwarzaną przez noworodka, wdech–wydech. (możliwość wykonania westchnienia bez wysiłku). W czasie wdechu strumień tych gazów jest kierowany do płuc, a w czasie wydechu do otoczenia, co powoduje zmniejszenie oporu wydechowego. Efektem tego jest mała praca oddechowa wykonywana przez noworodka. To tłumaczy, dlaczego noworodki o bardzo słabym oddechu doskonale współpracują z Infant Flow, w przeciwieństwie do CPAP bąbelkowego.[12]

• NIPPV – (Nasal intermittent positive pressure ventilation) – nieinwazyjna wentylacja mechaniczna dodatnim ciśnieniem. Metoda  polegająca na podawaniu pod ciśnieniem powietrza, często dodatkowo wzbogaconego tlenem, przez odpowiednio szczelną maskę twarzową (obejmującą nos i usta) lub nosową. Wytworzone dodatnie ciśnienie powietrza w drogach oddechowych zmniejsza pracę mięśni dodatkowych. Poprawa przepływu powietrza zwiększa wentylację pęcherzykową, wymianę gazową, a tym samym zmniejsza zagrażającą życiu hiperkapnię i kwasicę oddechową oraz zwiększa utlenowanie krwi. Zmniejszenie pracy mięśni oddechowych prowadzi do zmniejszenia ich zmęczenia, poprawy funkcji, a także do zmniejszenia wahań ciśnień w klatce piersiowej, poprawy wentylacji płuc i zwiększenia objętości oddechowej. W konsekwencji zmniejszeniu ulegają duszność, zaburzenia gazometryczne, w tym kwasica oddechowa, oraz objawy niewydolności prawokomorowej. Poprawa w zakresie wentylacji płuc, wymiany gazowej i hemodynamiki krążenia, znacznie skraca czas trwania hospitalizacji.[12]

• HFOV – (High-Frequency Oscillation Ventilation) Terapia tlenkiem azotu – wentylacja oscylacyjna o wysokiej częstotliwości. Jest wskazana w przypadku wystąpienia przełomu nadciśnienia płucnego nieodpowiadającego na leczenie konwencjonalne po chirurgicznej korekcji wad wrodzonych u dzieci.[13]